Oef… eindelijk wat tijd gevonden om een kort verslagje neer te pennen van de uitstap naar Ost-Tirol.

Hier alvast deel één…

Proloog

De BPA-toerskistage in het Defereggental start op zondagavond. De meeste deelnemers vertrekken reeds op vrijdag of zaterdag om alvast wat in te skiën. Dit geeft hen de kans om te wennen aan het materiaal.

Zelf plan ik pas zondag op te rijden. De mooie weersvoorspellingen in de Hohe Tauern voor het nakende weekend maken dat ik in allerijl mijn agenda aanpas. Vrijdagochtend om 04.00 h start ik de auto. Richtlijn aan de GPS : Kals am Gross Glockner.

“Als ik zaterdag een inlooptocht maak, kan ik eventueel zondag de Glockner proberen?” SWR3, BR3 en OE3 … de radio vergezelt me tijdens een vlotte vaart. Het weerbericht wijzigt beetje bij beetje… maar de trend is duidelijk:  zondag zal heel wat minder zijn dan aanvankelijk voorspeld. Zaterdag wordt de beste dag van het weekend. Pfff…

Om 13.30 h ben ik in Kals dankzij volgend beproefd recept: weinig verkeer, vlot rijden, enkel stoppen om te tanken en te plassen, voldoende koffie drinken… Ik installeer me op mijn lager in het Lucknerhaus (1.900 m). Een half uur later sta ik op de ski’s voor een inlooptocht naar de Weisser Knoten… een dikke 900 hm.

Glockner

Bij het avondeten neem ik er kaart en topo bij. Zou ik het er morgen op wagen? En hoe laat vertrekken? En neem ik een touw mee? Ik informeer me bij de Wirt.

Op de lager ligt een Duitser. Hij heeft vandaag de Glockner beklommen met een gids. Zij zijn om 05.00 h vertrokken. Zonder touw en zonder gids zag hij de overgang van Klein naar Gross Glockner absoluut niet zitten. Ok… touw dan maar meenemen?

 

De tijdsaanduidingen in de topo’s gaan van 6/7 h over 7/8 h tot op de top. De literatuur raadt een vertrek vanuit de Stüdlhut (2.800) of zelfs de Adlersruhe (3.450) aan. Maar waarom in godsnaam in een kil Winterraum overnachten als het hier zo comfortabel is?

Ik besef dat de turbo van mijn dieselmotor nog maar zelden aanslaat… maar ik weet dat tijden doorgaans ruim bemeten zijn. Een kleine 2.000 hm is veel, edoch niet onoverkomelijk. Enig probleem: mijn gebrek aan acclimatisatie kan voor de nodige vertraging zorgen. Van nature ben ik iemand die gevoeliger reageert op de hoogte dan de gemiddelde sterveling.

Na een “thermo-Frühstück” ben ik om 06.15 h op pad. Mijn plan om voor de steile zuidflank te kiezen – die vrijwel rechtstreeks naar het Glocknerleitl leidt – moet ik o.w.v.  een sneeuwarme rotsband laten varen. Jammer… het zal dus via de normaalroute moeten.

Op de gletsjer tref ik een quasi “levend lijk” aan: een Tsjech die vrijdag in de nevel belandde en die de nacht in een sneeuwhol doorbracht. Nota bene: op stap zonder kaart, kompas, GPS,…! Ik geef hem wat te drinken. Hij verzekert me dat hij het wel alleen redt tot aan het Lucknerhaus.

Aan de rotsgraat die richting Adlersruhe voert, maak ik skidepot. Op stijgijzers, via de deels ondergesneeuwde Via Ferrata, bereik ik de hoogste hut van Oostenrijk. Vanaf hier laat de hoogte zich voelen. Gisterenochtend zat ik nog op vrijwel 0 meter… en nu stap (slenter) ik richting 3.800 hm.

De laatste 300 Hm vorder ik moeizaam. Ondanks de gebrekkige acclimatisatie en het intermezzo met de onfortuinlijke Tsjech blijf ik uiteindelijk nog net onder de topotijd. In mijn jonge jaren had ik hier nog wel een uurtje afgeknepen. “Je wordt ouder papa”, hoor ik m’n dochter al zeggen/zingen.

Hier sta ik dan… helemaal alleen op de top van de Glockner. Met gemengde gevoelens… een mix van vreugde en (bijna verwerkt?) verdriet.

In de zomer is het hier soms echt dringen, vergelijkbaar met MontBlanc- of Matterhorn-toestanden op hoogdagen.

De hoogste toppen zijn vrij. Boven de 3.000 meter hangt een dik wolkendek. Heerlijk.

Technisch is de overgang van de Klein naar Gross Glockner (en retour) niet moeilijk. Een mix van sneeuw, rots en ijs verhoogt het engagement in de winter. Een uitschuiver is fataal: zowel noord als zuid gaat het steil naar beneden, aan de noordkant door de beroemde Pallavicini-Rinne.

Bij de afdaling neem ik even het touw. Een rappel brengt me tot net over de smalle Scharte. Tot aan het Glocknerleitl blijft het opletten geblazen. In een vlot tempo maar met de nodige voorzichtigheid bereik ik de hut en vervolgens het skidepot.

Verdorie… toch jammer van de omstandigheden. Dolgraag had ik een rechtstreekse afdaling via het Glocknerleitl en de zuidflank gemaakt.

De afdaling is eufimistisch gesteld: “weinig interessant”. De sneeuw is door wind en gebrek aan zonneschijn rotslecht. Het zicht is pover en contouren zijn moeilijk waar te nemen.

Beneden drink ik een “Grosse Radler” en profiteer even later uitgebreid van de sauna. De Glockner: een top met voor mij een persoonlijk verhaal, een mooie berg, een lange tocht vanaf het Lucknerhaus … en een stuk(je) makkelijker dan ik zelf had ingeschat.

Zondag geniet ik van een prima ontbijt. Daarna maak ik nog een korte tocht van een kleine 1.000 hm. In de vroege namiddag bol ik richting Defereggental; een uurtje rijden.

Wordt vervolgd…