In Partenen is het verzamelen geblazen met de deelnemers. « Als deze week half zo goed wordt als vorige stage dan nog ben ik dik tevreden », uit ik luidop mijn wens. De omstandigheden – die met een dikke drie best kritisch zijn – vormen zoals steeds de allesbepalende factor.

Zondag starten we met de Wannekopf vrij rustig op een makkelijke skiberg. Het is weekend plus behoorlijk wat lawinegevaar, bijgevolg : we zijn niet alleen… nog een 20-tal andere toerskiërs hebben hetzelfde idee. Voor deze eerste scholingstoer geen erg. We maken onze groep snel duidelijk dat “dit” niet onze gebruikelijke manier is. Voor het vervolg van de week zoeken we rustigere regionen op.

Maandag en dinsdag voorzien we tochten in Gargellen. Met de dubbelbeklimming Riedkopf – Röttspitze maken we het ons niet makkelijk. Zowel qua oriëntatie als beoordeling van flanken en afdalingen is dit direct een voltreffer.

Stop or Go ? Deze vraag komt meermaals aan bod. Op basis van wat we vaststellen corrigeren we de drie uit het bericht lokaal naar twee. De volgende ochtend bevestigt het « verse » lawinebericht onze inschatting.

De tweede tocht – door het Vergaldnertal richting Schneeberg – staat in het teken van het leggen van een « correct, veilig en esthetisch verantwoord spoor ». « Dit is het visitekaartje dat je aflevert aan diegenen die achteraf je spoor volgen » doceer ik. « En ik wil niet dat ze denken ‘wat voor pipo’s zijn hier nu naar boven gestapt’ ».

Met de nodige richtlijnen en bijsturingen spoort de groep beurtelings naar boven. Op de meest kritische plaatsen neem ik over om de sneeuw- en lawinesituatie beter te kunnen inschatten.

Bij de afdaling ontmoeten we een « local » : « Danke … eine quasi perfekt angelegte Spur…». Men zou er mij haast van kunnen verdenken onder één hoedje te hebben gespeeld met de man ;-).

Een mooie beklimming eindigt in mineur : Patrick blijft met een ski achter struikgewas hangen en komt ongelukkig ten val. Verdict: kuitbeenbreuk. In het ziekenhuis wordt dit operatief opgelost met een plaat en vijf bouten. Leen – die ook een beetje op de sukkel is met knie en enkel – krijgt eveneens enkele dagen rust voorgeschreven.

Met het mooie weer voor de boeg is het tijd voor tochten op de Bielerhöhe : ‘s morgens wat dringen om zeker de eerste « bak » te hebben en dan met het spectaculaire busritje door het tunnelcomplex.

De deelnemers hebben een aantal tochten voorbereid maar weten ondertussen wel dat de stageleiding bijzonder « soepel » op de omstandigheden inspeelt. Met andere woorden : indien er een andere groep hetzelfde idee heeft als wij … dan kiezen we iets anders. Veel prettiger, veel interessanter en veel leerrijker. « If you just follow, you’ll never lead » 😉

We trekken richting Litzner Sattel met de Winterberg als einddoel. De Föhn is sterker dan verwacht. Deze keer dienen we de « Lawinestufe » te upgraden : van twee naar drie. En ook dit wordt de volgende ochtend bevestigd door de Lawinenwarnzentrale Vorarlberg ;-). Stop: geen Winterberg vandaag.

Vanuit het Litzner Sattel dalen we af en vellen weer aan om richting Lobsattel te sporen. Dit windbeschutte deel laat ons toe om weer steiler te gaan. We sluiten de dag af met een boeiende afdaling tot bijna aan de « bushalte ».

Donderdag zelfde scenario : eerste bak, busrit… maar nu met eindhalte « Bielerhöhe » i.p.v. « Seespitze ». We « schaatsen » het meer over en stappen naar het Klostertal. We sporen tweemaal naar de « Kleine Eggerhörner », een bergkam met een viertal topjes (« Hörner »).

We sluiten de dag af met welverdiende « Bier und Küchen ».

Vrijdag : met een zonnig weekend voor de deur hebben we niets meer te zoeken op de Bielerhöhe. Bovendien zijn de afgelopen twee dagen de meeste tochten daar wel gespoord. We plannen nog een laatste tocht vanuit het skigebied van Gargellen. De deelnemers hebben de ganse week al hun zinnen gezet op de « Madrissahorn ».

Deze berg valt normaal (ver) buiten het programma van een basisstage. Maar zo hebben we nog al tochten achter onze kiezen. Het skiniveau, de alpine ervaring, het conditioneel peil en het feit dat met zes resterende deelnemers het groepje overzichtelijker wordt… biedt misschien toch een opportuniteit ?

Vanop afstand denk ik « no way ». Naarmate we naderen zie ik toch een kans. We gaan dichterbij een kijkje nemen. Onder de topflank hebben we sowieso nog de mogelijkheid om alsnog een makkelijker alternatief te doen.

Om het verhaal niet te lang te maken : we sluiten de stage af met de beklimming van één van de paradebergen van Montafon.

Geert – voor wie het zijn eerste toerskistage is als begeleider – en ikzelf kunnen tevreden terugblikken op een fijne, boeiende week met een toffe, geïnteresseerde en sterke groep . Mercikes !

Meer beelden: FB toerski.be

Peter

(ps : spoedig herstel aan Leen en Patrick !)