De start van het winterseizoen ’23 – ’24 brengt me in enkele etappes van het oosten naar het uiterste westen van Oostenrijk.

Wagrain

Einde vorig seizoen raakt het carbongedeelte van mijn Atomic Backland – schoenen beschadigd. Na slechts twee seizoenen – weliswaar intensief – gebruik valt dit gelukkig onder de garantie. Van Atomic ontvang ik nog in de zomer een nieuw paar.

Ik heb deze schoenen aangeschaft omdat zowel de binnen- als de buitenschoen perfect aan mijn (moeilijke) voeten kan worden aangepast. Er zit dus niets anders op dan voor aanvang van de eerste tocht naar Wagrain te rijden.

Gelukkig is de winter ook daar goed gestart met een prima sneeuwbasis. Na een fikse sneeuwbui en vervolgens mooi weer staan me enkele prachtige dagen te wachten. Het wordt wel relatief warm maar midden december schijnt de zon allesbehalve krachtig. Daarenboven is de lucht kurkdroog waardoor de sneeuw op vele plaatsen lekker los blijft.

Vier mooie dagen heb ik om mijn schoenen uitgebreid te testen. Een verder aanpassing blijkt niet nodig.

Wildschönau

Voor de kerstweek staat een familievakantie in Montafon op de agenda. Enkele dagen heb ik dus nog. Ik besluit ergens halverwege – Kitzbüheler Alpen – wat te gaan toeren vooraleer volledig westwaarts te trekken.

Om het aangename aan het nuttige te paren beslis ik om een aantal tochten te maken in het gebied waar ik einde januari een basisstage organiseer. De eerste tocht – met een dubbele beklimming – is nog best genieten. Daarna volgt nieuwe sneeuwval met heel veel wind en een relatief hoge sneeuwgrens (1.500 m).

Ondanks de felle wind bereik ik op dag twee nog mijn doel. De derde dag – lawinegevaar is ondertussen naar 4 gestegen – kies ik voor een zeer defensieve tocht waarbij ik netjes onder de boomgrens blijf.

’s Avonds heb ik nog een boeiende conversatie met de Wirt en enkele locals. Ook zij zien bij het toeren een duidelijke evolutie van ware bergsporters naar bergtoeristen. De baas van het gasthof waar ik verblijf vertelt me dat hij vaak “Bauchschmerzen” heeft als zijn klanten op tocht trekken.

Hij ziet met lede ogen aan dat tegenwoordig – en zeker na de Coronaperiode – iedereen zomaar de bergen intrekt. Gelukkig worden niet alle stommiteiten door de natuur afgestraft of er zouden quasi dagelijks slachtoffers vallen

Montafon

Het lawinegevaar is nog wat meer toegenomen. Daarom vertrek ik ’s ochtens al richting Partenen en maak ik geen tocht meer in Auffach.

Daar ik vrij vroeg arriveer en na de ochtendlijke sneeuwval de zon een beetje begint te schijnen profiteer ik ervan om in Silvretta Nova nog wat te gaan skiën. De meeste liften zijn omwille van het lawinegevaar gesloten.

Voor wat buitenpiste-plezier heb ik echter niet meer dan één lift en een sleper nodig om me te amuseren. Ik overleg nog even met twee mensen die verantwoordelijk zijn voor de “Lawinensprengungen”. Op basis van hun tips kan ik een aantal afdalingen maken waar (zonder een beetje te stappen) voor de rest geen mens komt.

Ook hier moet ik weer vaststellen dat velen zonder kennis van zaken en zonder deftige uitrusting naast de piste gaan skiën. Ook bordjes met “Respektiere deine Grenze” worden zomaar genegeerd. Later op de week krijg ik met Ruben nog te maken met een aantal “spoorvolgers”. Als ik ze beleefd aanspreek geven ze toe dat ze een ander doel hadden maar zich zonder spoor niet comfortabel voelen (sic).

In de late namiddag arriveren Els, Nele, Ruben en Ans. De volgende dag (24 december) wordt nog mooi. Tegen de avond volgt echter stevige regenval. Ik hoop nog op een redelijke sneeuw/regengrens maar deze blijkt uiteindelijk op 2.600 te liggen.

Vanaf Kerstdag is het weerom mooi tot zeer mooi weer. De regen en de hoge nulgradengrens hebben de sneeuwcondties in de vrije natuur echter geen goed gedaan. Maar niet getreurd… er ligt sneeuw, het is mooi weer, het lawinegevaar neemt dag na dag af… en het is in slechte sneeuw dat je leert skiën ;-). Op poeder en firn kan iedereen met het moderne materiaal wel uit de voeten..

Bovendien zorgen de mindere sneeuwomstandigheden ervoor dat het in de bergen tijdens de eerste week van de kerstvakantie nog relatief rustig blijft. Het zijn voornamelijk – met uitzondering van de hogervemelde “volgers” – locals die op stap zijn.

Domper op de feestvreugde

Op vrijdag trekken we terug naar België. Met 12 toerskitochten en een half dagje skiën heb ik een geslaagde veertiendaagse achter de rug.

Op de terugweg raken we echter betrokken in een kettingbotsing met 7 auto’s (wij de laatste in de rij)… gelukkig enkel met blikschade. De film heb ik al tig keer in mijn hoofd afgespeeld en weet echt niet hoe ik een aanrijding had kunnen vermijden. Ruimte laten wordt gezegd ! Hou je echter 50 meter afstand dan komen er gegarandeerd 2 à 3 tussen.

Het belangrijkste blijft dat er geen gewonden gevallen zijn. En na een aantal dagen kan ik het wel plaatsen. Het is nu nog wat een vervelende situtatie (auto in Duitsland, gedoe met verzekeringen,…)… maar met wat ik zelf heb meegemaakt de laatste jaren én met wat sommige vrienden, kennissen en collega’s hebben moeten doorstaan kan ik ook dit weer relativeren.