Net als vorig jaar heb ik de lesvrije week aan de unief gereserveerd voor Ruben en Mathias. Omdat ik hen – na een lange blokperiode – een fijne week wil bezorgen is het weerom het klassieke scenario : weersites bekijken, Innsbrück contacteren, LLB opvolgen… en amper 24 uur voor vertrek uiteindelijk beslissen waarheen.

Bregenzerwald

Nauwelijks tien dagen na de geslaagde week in het Kleinwalsertal beland ik weer in Vorarlberg : in Schoppernau deze keer.

De afspraken zijn duidelijk. (a) Ik zorg voor mooie tochten, fijne afdalingen en een uitgebreid ontbijt. (b) Ruben en Mathias staan garant voor de avondmaaltijd die minimum uit drie maar liefst uit vier gangen bestaat. (c) En belangrijk… we houden het low-budget.

Het is en blijft een wisselvallige winter : vaak te warm, veel weststromingen met boven 1.200 à 1.400 sneeuw maar daaronder regen, af en toe een koudeopstoot met wat meer sneeuw in de NW-Staulagen,… . Het lawinegevaar duikt dit seizoen zelden onder de drie en flirt af en toe met vier.

Beide factoren (weer + lawinegevaar) dwingen ons voortdurend de planning en de tochten aan te passen om toch steeds of zo vaak mogelijk « aangename » sneeuw te hebben. Poeder of firn?

De eerste dag gaan we bewust wat hogerop om firnomstandigheden te zoeken en te vinden op en rond de Juppenspitze.

Daarna doet de winter weer zijn intrede met verspreid over twee dagen weer een 60-tal « verse centimeters ». Om de driftsneeuwpaketten te vermijden is het die dagen vooral tussen de bomen te doen. Het ideale moment voor tochten als : Klipperen, Wannen Kopf en Güntlespitze.

En met weer iets warmere temperaturen daarna vormen de Toblermanskopf (noordelijke afdaling) en de wat hogere Widderstein Ost-Schulter fijne afsluiters.

Mijn studenten hebben tijdens de eerste helft van het academiejaar hun conditie niet verwaarloosd. Zo doen we gemiddeld, verspreid over 5 tochtdagen, een 1.400 à 1.500 hm per dag. We zijn steeds als « eersten » op pad met de luxe om alles « te mogen » sporen.

Ruben en Mati zijn bovendien zo vriendelijk om mij voorop te laten gaan. Op twee van onze tochten zijn we de godganse dag alleen… heerlijk . Op andere tochten zien we beneden in de verte een groepje dat onze sporen volgt.

Bij de voorbereiding betrek ik mijn twee jonge kompanen. En af en toe komen ze met verrassende en boeiende voorstellen. Die ik vervolgens om gegronde redenen afwijs… maar ik merk wel dat ze « meer en meer » beginnen « na te denken ». Mooi zo!

Af en toe spreek ik hen wat strenger toe of geef hen zelfs een kleine uitbrander… signaal voor hen dat de speeltijd voorbij is en dat het « weer effe ernstig is ». Het is voor mij een voorrecht om met dergelijke gemotiveerde en luisterbereide jongeren op pad te zijn.

Hoewel we met Warth en Damüls twee toffe freeridegebiedjes binnen handbereik hebben, verkiezen ze telkens om enkele uren te stappen en daarna één of meerdere diepsneeuwafdalingen te doen.

Zelf heb ik al langer de buik vol van skigebieden. En ook bij het freeriden of Variantenfahren is de lol er tegenwoordig al snel af. Het moderne skimateriaal maakt het buiten-piste skiën zo toegankelijk dat er meer mensen (jammer genoeg vaak met weinig kennis van zake) naast dan op de piste zitten. Op nauwelijks een uurtje tijd zijn alle flanken – zelfs in grotere gebieden als Arlberg – volledig verspoord. Daar sta je dan met je dure skipas.

Neen, geef mij dan maar de eenzaamheid van enkele uren afzien in de natuur en daarna een overvloed aan keuze om een spoor te leggen op een ongeschonden helling. En dit dan kunnen delen met twee enthousiaste jongelingen… de max.

Ik heb zo’n vermoeden dat ik volgend seizoen weer een weekje moet (mag) reserveren in mijn agenda ;-).

Meer foto’s: www.facebook.com/toerski.be

Peter