Mijn laatste toerskitocht dateerde van einde januari 2020. Een verdraaide knie tijdens de afdaling – met een ingescheurde knieband tot gevolg – maakte toen, nog voor de Covid-saga losbarstte, een abrupt einde aan het toerskiseizoen.

Part 1

Dankzij een doorgedreven revalidatie voelt de knie ondertussen sterker dan voorheen. Ik was dan ook – na bijna 21 maanden – meer dan gebrand om op tocht te gaan. Het lawinegevaar begin december leek allesbehalve uitnodigend. De voorspellingen zou dit gevaar m.i. echter relatief snel afbouwen. Bij de heenreis spraken de lawineberichten nog van een “angespannte Dreier” (lees: bijna 4)… bij de terugreis enkele dagen later vormde het “Absturzgefahr” al een groter probleem dan het lawinegevaar.

Omwille van de “nabijheid” – een relatief begrip voor een toerskiër uit de lage landen – en vooral de hoeveelheid sneeuw viel mijn keuze op het Bregenzerwald. In combinatie met twee dagen Kleinwalsertal een ideale plaats voor mijn seizoensstart.

Beide regio’s ken ik vrij goed en weet er wel de nodige tochten te vinden die ook bij minder gunstige omstandigheden verantwoord zijn. Bovendien vormde dit een ideale gelegenheid om nog eens een dagje met Heli af te spreken om samen op pad te gaan.

Op vijf dagen beklom ik negen toppen en topjes onder een stralende zon. De sneeuwkwaliteit liet hier en daar wel te wensen over… maar als echte bergsporter primeert de tocht en de beleving bij mij op de afdaling. Hoewel ik een mooie poeder- of firnafdaling natuurlijk met plezier verwelkom, kom ik ook in mindere sneeuwomstandigheden best aan mijn trekken.

Bovendien is het met deze “Verhältnisse” een stuk rustiger en eenzamer op tocht; meer dan een pluspunt wat mij betreft. Want de evolutie bij het toerskiën – “Massentourismus statt Bergsteigen” – bekijk ik al jaren met lede ogen.

Part 2

Na enkele drukke telewerk dagen stond al snel de kerstperiode voor de deur. De geplande gezinsvakantie dreigde echter met een sisser af te lopen. Vanuit het Grossarltal kregen we immers bericht dat ons appartement dubbel geboekt was. Gelukkig zorgde Corona er voor dat er last-minute in vele streken nog plaatsjes vrij kwamen. Op kerstdag trokken we dus… weer naar het Bregenzerwald.

De voorspellingen bij vertrek stonden niet echt garant voor een hiep-hiep-hoera stemming. Het beruchte Weihnachtstauwetter loerde weerom om de hoek.
Gelukkig kan je zowel aan de Diedamskopf, in Damüls en in Warth-Schröcken voldoende hoog starten zodat onze shortskitrip (Els en Ans) of shorttoersktrip (Ruben en ik) uiteindelijk helemaal niet zo rampzalig werd als aanvankelijk gevreesd.

Integendeel zou ik zeggen! Of spreekt hier eerder de enthousiasteling waarvoor het glas nogal snel halfvol is dan wel de objectieve waarnemer?

Na 4 (toer)skidagen sloten we onze laatste avond af met een bezoekje aan Heli en Helma in Andelsbuch. De volgende ochtend reden we dan in de gietende regen naar huis. Het warmtefront – dat voor ons gelukkig een beetje vertraging opliep – zou tot op 2.000 à 2.500 meter de sneeuw naar de vaantjes helpen en het lawinegevaar in de hoogte jagen.

En nu maar hopen op de nodige sneeuwval uit het NW de volgende dagen en weken want de tweede helft van januari staat mijn eerste stage – in Lungau – voor de deur.

Aan allen een fijn, sportief, gezond en veilig 2022 toegewenst !

Peter