Wie dacht dat we na enkele magere jaren vorige winter “als bij toeval” een sneeuwrijk begin kenden, wist nog niet wat ons aan het begin van het seizoen ’18 – ‘19 te wachten stond.

Met het gezin trekken we vlak voor eindejaar naar het Salzburger land. Nele heeft haar examens in Galway (Ir.) al achter de rug en heeft tijd zat. Ruben blijft thuis; hem wacht nog een blok- en examenperiode.

En net als half december zorgt een noordelijke stroming voor de nodige verse sneeuw vlak voor onze aankomst. De eerste twee dagen zijn de omstandigheden meer dan okay.

Door een flinke sneeuwbui trekken we de eerste dag met zijn drietjes naar de Südwienerhütte.

Terwijl de dames in de hut genieten van wat warms trek ik onder arctische omstandigheden naar de Spirzinger. Deze tocht ken ik goed en weet dat er naast een steile afdaling ook een zéér veilige variant is.

De volgende dag wordt voor Lungau – aan de zuidkant van Obertauern –  mooier weer voorspeld dan voor de noordelijkere streken Pinzgau en Pongau.

Lungau krijgt bij een Nordstau minder sneeuw dan de Radstädter Tauern aan de noordzijde.

Els en Nele genieten in Obertauern van een heerlijke skidag.

Net over de pas vermoed ik dat de Kesselspitze in combinatie met de Sichlwand garant staan voor een stevig dagje toer- en skiplezier.

Wat de volgende dagen volgt kan je best samenvatten als: Schnee, Schnee, Schee… und noch mehr Schnee. Gelukkig zitten we in Untertauern en biedt het vlakbij gelegen skigebied van Radstadt/Altenmarkt een mooi alternatief. Dankzij de bomen biedt dit gebied meer beschutting en betere zichtbaarheid dan de open vlaktes van “het windgat“ Obertauern.

Terwijl Nele en Els over de pistes razen weet ik in de buurt een in deze omstandigheden verantwoorde tocht te vinden. Een beetje gebiedskennis is nu een niet te verwaarlozen voordeel.

Op donderdag blijft het maar sneeuwen, Vrouw en dochter nemen de skibus naar Radstadt. Zelf neem ik de bus in de andere richting. De nodige bescheidenheid aan de dag leggen qua tochtkeuze is het minste wat je nu moet doen. Aan de Gnadenalm ken ik nog iets dat nog zeker moet lukken.

Het sporen door de diepe poeder is heavy maar tovert tegelijkertijd een glimlach op het gelaat. Soms is er niks leuker dan je gewoon wat af te beulen in de vrije natuur.

Steile zaken dien ik nu absoluut te vermijden. Er zit niks anders op dan af te dalen in het stijgspoor om toch een beetje te kunnen glijden. Ondertussen voer ik wat sneeuwtesten uit met af en toe verrassende resultaten.

De éné dump volgt na de andere. Voor vrijdag is het een nog relatief beperkte hoeveelheid. We verkiezen na het ontbijt huiswaarts te rijden.  Zo vermoeden we  de gegarandeerde ellende van het weekend – nogmaals een metertje sneeuw – te vermijden.

Een kleine 1.000 km rijden op nauwelijks 11 h tijd is vrij normaal. Iets na 19.00h begroeten we zoonlief aan de voordeur.

En ondertussen blijft het maar sneeuwen. Het éné front volgt op het andere. Het mag niet té lang meer duren…teveel is trop en trop is teveel –  over enkele weken staat de eerste opleidingsweek geprogrammeerd ;-).

Laten we het positief bekijken. Doorgaans zorgen stevige sneeuwdumps voor een tijdelijk verhoogd gevaar maar staan op termijn (meestal) garant voor een stevig en stabiel fundament. Let’s hope for the best!