Nog voor het goed en wel van start is gegaan is mijn toerskiseizoen misschien ten einde. Gelukkig heb ik met tripjes naar het  Bregenzerwald, Montafon en Grossarltal nog een stuk van de hoogwinter kunnen meepakken.

Mijn stilaan traditionele trip naar Noorwegen is reeds gecanceld en voor mijn hoogtoerenstage begin maart is een oplossing in zicht.

Zal de teller op vijftien skibeklimmingen blijven hangen ?  Op nauwelijks de helft van het “langjarig gemiddelde”?  De periode van het hoogtoerenseizoen  – april, mei, … – halen zal spannend worden. 

Wat is er gebeurd?  In wezen niks dramatisch… Een domme val, bij lage snelheid , waarbij de binding niet opent. Waarbij nogmaals is aangetoond – en jammer genoeg empirisch deze keer ? – dat quasi elk bergsportongeval onze eigen stomme fout is.

Radiografisch en klinisch onderzoek wees op een probleem met de binnenste knieband van de rechterknie… mediaal collateraal ligament (MCL) voor de specialisten onder u. Een MRI-scan sluit verdere problemen (meniscus, kruisband) gelukkig uit en toont inderdaad een (deels) ingescheurde knieband.

Drie seconden onoplettendheid leidt (lijdt ?) zo tot maanden miserie. Zes weken een kniebrace dragen vormt het begin. De minimale herstelperiode bedraagt twee à drie maanden. Gelukkig is operatief ingrijpen niet aan de orde.  Met conservatieve behandeling moeten de omliggende spieren nu extra getraind worden. Tegelijkertijd zal worden gewerkt aan de stabiliteit.

Frustrerend is vooral dat de inspanningen van de laatste maanden in een vingerknip verdwenen zijn. Zo had ik in het najaar veel plezier gevonden in het trailrunnen met – voor mijn doen als bescheiden loper – deugddoende prestaties. Met boulderen kreeg ik m’n klimniveau op een – weerom voor mij als matige klimmer – aanvaardbaar peil. Met mijn zware ski’s waren tochten van 1.500 hoogtemeters met het nodige spoorwerk ondertussen standaardtochtjes. Allemaal weer opbouwen van quasi nihil…

Maar laten we zeker niet de zielenpoot uithangen. Er zijn (véél, véél) ergere dingen in het leven dan een knieprobleem. Dat heb ik in dichte en minder dichte omgeving jammer genoeg al vaker kunnen vaststellen.

En eigenlijk ben ik in al die jaren van zomer- en winteralpinisme van grote blessures gespaard gebleven. Opmerkelijk is wel dat ik met de klassieke Dynafit-bindingen (o.a. Radical ST) – die geen echte veiligheidsbindingen zijn – nooit een probleem heb gekend. En nu met de Rotation ST – wel een veiligheidsbinding – prijs heb. Louter toeval zeker?

We blijven ons optimisme behouden… en wie weet hebben de maanden  (april?), mei, of juni nog wat leuks in petto. Of loop ik nu al weer wat hard van stapel? Eerst maar braaf mijn oefeningen en kiné-sessies doen.

Laten we afsluiten met de woorden van een bekende Oostenrijker die in het mooi Hoogduits de gevleugelde woorden sprak: “I’ll be back…” ? ?