De afgelopen weken vertoefde ik tweemaal in Oostenrijk. Een beknopt relaas van de eerst week…

De combinatie van af en toe verse sneeuw, de nodige wind en een niet ideale opbouw van het sneeuwdek zorgt voor het nodige gevaar. Het lawinebericht ’s morgens duidt vrijwel constant een “drie” aan.

 

Hoewel niveau twee ook niet te onderschatten is, vallen bij drie het hoogst aantal slachtoffers. Bij dit niveau zijn – ondanks de kritische omstandigheden – nog relatief veel mensen op pad, en dit niet altijd met het juiste materiaal en de nodige “bagage”.

Het aantal tochtmogelijkheden is ernstig ingeperkt. Toeren of buiten de bewaakte zones skiën, vergt de nodige kennis en ervaring. De lawineberichtgeving verwijst hier dagelijks naar. De afgelopen weken zijn in de Alpen dan ook de dodelijkste van het seizoen.

 

Bij onze tochtplanning staat bescheidenheid en defensieve aanpak voorop. Gelukkig hoeft dit absoluut geen synoniem te zijn van saaie, vlakke, overlopen tochten en afdalingen.

Obertauern

De eerste basisstage van het seizoen organiseer ik in Obertauern. Dit gebied – in de Radstädter Tauern, iets onder Salzburg – is een behoorlijk sneeuwzekere regio. Gelegen op een pas trekt het sneeuw aan zowel bij een noordelijke als zuidelijke stuwing. De wind zorgt vaak voor de nodige “Schneeverfrachtung”.

De streek is een trekpleister voor zowel de skiër, de freerider als de toerskiër. Daar mijn agenda deze winter totaal niet compatibel is met die van mijn Vorarlbergse maat Heli verzorg ik deze stage alleen.
Jammer genoeg kunnen  dan maar vier deelnemers mee op pad. Veiligheid boven alles ! Hoewel jammer… ik ben wel graag met een eerder klein groepje op stap.

 

Ik heb het geluk vier goede tot zéér goede skiërs te hebben uitgeloot. Over sommige tochten doen we naar boven wel iets langer dan me lief is ;-). Maar omdat we tijdens de afdaling zo vlot onderweg zijn, is dit al bij al geen grote ramp.

In het begin van de week tracht ik mijn groepje te taxeren. Zodat ik bij de tochtplanning en ’s avonds bij wat theorie het juiste evenwicht vind tussen “opleiding versus tochtplezier(vakantie)”. De éne keer helt de balans wat meer over naar links, de ander keer naar rechts.

 

Achtereenvolgens trekken we naar de Kareck, de Höllekopf, de Lungauer Kalkspitze, de Weisseneck, de Klöckerin en de Stichelwand. Zes mooie tochten, enkel bij de voorlaatste tocht dwingen de omstandigheden ons tot rechtsomkeer.

Vrijwel dagelijks lappen we er hier en daar nog iets extra bij. Zonder uitzondering vinden we steeds aangename tot zéér aangename sneeuw. De deelnemers gaan denken dat ik er echt iets van ken ;-). Van de afdaling boven de Südwienerhütte door de losse, diepe Oberflachenreif geniet ik nu nog na.

De lawineberichtgeving is de laatste jaren, zeker in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, geëvolueerd tot een betrouwbaar instrument. Maar niet elk valleitje, laat staan elke berg of flank, kan in een bericht worden vervat. Ogen open houden en zelf oordelen blijft hier de boodschap.

 

De soms zeer lokale afwijkingen op het terrein t.o.v. de algemene info uit het bericht vormen voor een stageleider dankbare leermomenten. Twee voorbeelden om dit te staven.

 

(1) Zo dalen we de eerste dag een steile flank af die we bij de planning ’s avonds hebben uitgesloten (te steil, ca 40°, vlakbij de kam, wellicht veel driftsneeuw, lawinegevaar 3,…). In het terrein vinden we de nodige argumenten (massieve Windharschplaat met daarop een laagje losse, verse sneeuw, ECT-test die bijkomende info levert,…) om het toch te doen. Perfect verantwoord, perfect veilig.

Qua risicomanagement is dit een prima houding: tracht steeds voor jezelf of voor je tochtgenoten te motiveren waarom je “iets doet” of net “niet doet”. Dit dwingt je automatisch om mee na te denken, om meer te kijken,…

 

(2) Tijdens onze laatste tocht worden we geconfronteerd met de omgekeerde situatie. De wind heeft – ofschoon het LLB-bericht onder de 2.000 m een 2 vermeldt – lokaal (lees: ons doel, onze flank) voor massale “Schneeverfrachtung” en 25 cm dikke “Triebschee”-pakketten gezorgd. Dit verplicht ons tot het kiezen van een alternatieve route, zowel voor de klim als afdaling.

We kunnen op een prima, leerrijke, aangename week terugblikken.

Bedankt Karin, Alexander, Mias en Koen voor de interesse, voor het gezelschap, voor het plezier… én voor het skiniveau.

Jullie mogen wat mij betreft nog mee op stap ;-).

 

Meer foto’s : facebook.

 

Peter